दप्तर पाठीवर मारून आणि मनाला खंबीर करत मी डोंगरे मॅडमच्या टेबलापाशी पोचलो. वर्गातली सगळी मुलं घरी गेली होती. मॅडम फळा पुसायला लागल्या. बाहेर कल्याणसिंग म्हणजे आमच्या शाळेचा पिऊन व्हरांद्यात उघडणाऱ्या खिडक्या बंद करत माझ्याकडे पाहून हसत होता. मनातल्या मनात त्याला शिव्या देऊन मी पुढे येणाऱ्या वादळाची वाट पाहू लागलो.
फळा पुसून झाल्यावर डोंगरे मॅडम आपल्या खुर्चीवर बसताना मला म्हणाल्या, “मग बोल निलेश, असा सुस्त का झोपला होतास, काही प्रोब्लेम आहे का??” मी चाचरतच म्हणालो, “नाही मॅडम, तस काही नाही…”. मी पुढे काही बोलण्याच्या अगोदरच मॅडमनी मला दरडावून विचारले, “तू कुठे दादागिरी वगैरे करतोस का रे???”. मी चमकलोच आणि फक्त डोकं नकारार्थी हलवले.
त्यावर आवेशात येऊन त्या म्हणाल्या, “तू शाळेत हत्यारं घेऊन येतोस काय थांब तुझ्या आईबाबांनाच सांगते”. आता मात्र माझी टरकलीच, मी घाबरून म्हणालो, “नाही मॅडम असं म्हणू नका, मी काही दादा वगैरे नाही आहे आणि माझ्याकडे हत्यारही नाही आहेत”. “निलेश खोट बोलू नकोस, मी स्वतः पाहीलं आहे, जेव्हा तू बाकावर उभा होतास तेव्हा तुझ्या खिशात होत”, मॅडम मला डोळे मोठे करून म्हणाल्या.
माझी तर बोबडीच वळली, मी रडवेला होऊन म्हणालो “नाही मॅडम तुम्हाला काहीतरी गैरसमज होतोय”. “मला बनवतोस इकडे आण तुझं दप्तर झडतीच घेते तुझी”, असं म्हणून त्यांनी माझ्या खांद्यावरचं दप्तर खेचून काढलं, उघडलं आणि शोधू लागल्या.
मला खात्री होती की काही मिळणार नव्हतं आणि तेच झालं. त्यांना काहीच मिळालं नाही. दप्तर टेबलावर आदळून त्या तावातावात उठल्या आणि जाऊन दरवाजा बंद केला. परत येऊन माझा हात पकडून मला खडासावुन विचारलं, “बोल बदमाशा कुठे हत्यार ठेवलं आहेस नाहीतर मी आत्ताच तुझ्या आईला इकडे बोलावून घेते आणि तो पर्यंत तुला वर्गातून बाहेर जायला देणार नाही”. आता मात्र जास्तच झालं होतं. विचार केला ही बाई तर झपाटल्या सारखी मागे लागली आहे. वादातून बाहेर पडण्यासाठी त्यांना मी म्हणालो, “मॅडम तुम्ही माझ दप्तर चेक केलत ना आता माझा बेन्चपण चेक करा आणि माझीही झडतीही घ्या”.
“मी स्वताः माझ्या डोळ्यांनी पाहीलं होतं तूझ्या खिश्यात काहीतरी होत, अस सोडते हो तूला”, असं म्हणून त्यांनी वाकून माझ्या चड्डीच्या उजव्या खिश्यात हात घातला. चाचपून पाहाताना मला त्यांची गोळ्यांमधली खोल दरी मात्र छान जवळून बघायला मिळाली. त्यांचे हात माझ्या लवद्याजवळ मस्त लागत होते. मला जरा गुदगुल्या झाल्या पण त्यांना शेंगदाण्याच्या टरफलांशिवाय काहीच मिळलं नाही. “तो खिसा पाहू”, मला म्हणाल्या.
मी वळलो आणि डावा खिसा पुढे केला. त्यांनी आत हात घातला आणि अचानक त्यांच्या बोटांचा स्पर्श माझ्या लवद्याला झाला. एक करंट लागल्या सारखा डोंगरे मॅडमने डोळे मोठे झाले. मलाही बाईचा पहीला स्पर्श हवाहवासा वाटू लागला. त्यांची बोटं जरा जास्तच स्वछंदपणे माझ्या लवश्चावर रेंगाळू लागली. मलाही बरं वाटू लागलं. ह्या जेमतेम एखाद्या मिनीटाच्या स्पर्शाने पण माझ्या लवड्यात जान येऊ लागली. बंचा आळोखेपिळोखे देत उठतच होता इतक्या डोंगरे मॅडमनी हात बाहेर काढला आणि झपाटल्या सारखी आपला पदर नीट करत माझ्या लवड्याकडे पाहू लागल्या. चेहेऱ्यावर हावभाव तेच होते जे निलीमाच्या चेहेऱ्यावर होते.
मनात विचार आला, “झालं हीची पण बोबड वळली”. ती निलीमा नुसता दर्शन मिळताच काही न बोलता पळून गेली होती आणि ह्या बाईने तर स्पर्शच केला आहे आता ही पूढे काय करणार कुणास ठाऊक. डोंगरे मॅडम च्या तोंडातून शब्द बाहेर पडत नव्हता. मला आता सगळं नीट कळलं होतं. मी बाकावर उभा असताना, निलीमाच्या मांड्या पाहून माझ्या चड्डीत जो माझा अजस्त्र लवडा ताट झाला होता त्याला बहूतेक ह्या बाईने हत्यार समजलं होतं.
पण आपल्या पदराने मानेवरचा घाम पुसत मॅडमनी काहीतरी विचार केला आणि त्यांच्या चेहेऱ्यावरचे भाव पूर्णपणे बदलले. “हम्म्म पॅन्ट्च्या आत लपवलं आहे का???? उघड तुझी पॅन्ट मला बघू काय आहे ते”, असं म्हणत मी काही बोलायच्या अगोदरच त्यांनी माझ्या बक्कलला हात घातला. मॅडमच्या ह्या नवीन पावित्र्याने मला एकदम धक्काच दिला. माझी अजून फजिती होणार ह्याची मला खात्रिच होती आणि म्हनून मी त्यांना थांबवायला त्यांचे हात पकडले आणि त्यांना विनवू लागलो. पण त्या थांबायच्या जराही मूडमध्ये नव्हत्या.
बक्कल उघडताच पॅन्टची झीप कागद फाडतात त्याप्रमाणे खेचून काढली आणि माझी चड्डी अंडरवियर सकट जमिनीवर, ती अवस्था पाहाताच मॅडम हसू जोरजोरात खिदळू लागल्या. मला अगदीच मेल्यासारखं वाटू लागलं. मी शरमेने तोंड लपवण्यासाठी दोन्ही हात तोंडावर ठेवले. एवढा अपमानीत मला माझे मित्र पहील्यांदा “पिसाट्लंचा” म्हणाले तेव्हाही वाटलं नव्हतं.
माझे चेहेऱ्यावरचे हात काढत डोंगरे मॅडम मला हसत म्हणाल्या, “अरे तूला काय झाले वाईट वाटायला, वाईट तर मला वाटायला पाहीजे माझ्या मूर्खपणामूळे मी तुझ्यावर संशय घेतला. मी चाचरत विचारलं, “म्हणजे मॅडम तुम्ही माझ्यावर नाही ना हसतं???”. त्यांनी डोळे मिचकावत उत्तर दिलं, “अरे तुझ्यावर का हसेन, तुझ्यात काही दोष आहे का तुझ्यावर हसायला”. “मला वाटलं की तुम्ही ह्याला पाहून हसलात, मी लवद्याकडे बोट दाखवून विचारलं. “अरे त्यात काय झालं, हा हे मात्र खरं की साधारण माणसांच्या पेक्षा तुझी साईज फार मोठ्ठी आहे, पण कुणाही बाईला हा नक्कीच आवडेल”, आपण जास्त बोललो हे कळून मॅडमनी आपला ओठ चावला आणि हसल्या.
पण माझ्या मनाची खात्री झाली नव्हती, त्यांच्या बोलण्यावरून मला जरा धीर आला आणि मी त्यांना विचारलं, “तुम्ही हे मुद्दामून मला फसवण्यासाठी बोलताय ना?”. एक नजर माझ्या लवड्यावर टाकत त्या हसत म्हणाल्या, “नाही रे खरचं सागतेय मी, कुणीही स्त्री सहजासहजी असली संधी सोडणार नाही हे लक्षात ठेव” असं म्हणून त्यांनी माझ्या लवडा हातात पकडला आणि तश्याच बाजूच्या बाकावर बसल्या. गोट्यांपासून वर टोकापर्यंत बोटं फिरवली.
लवडा त्यांच्या हातात मोठा होऊ लागला. तशी त्यांनी पकड अजून मजबूत केली. संमोहीत झाल्या सारख्या त्या लवश्याकडे एकटक पाहात होत्या आणि म्हणाल्या, “असल्या लवड्याला पाहून कुणाच्याही पूच्चीच पाणी पाणी होईल”. डोंगरे मॅडमच्या तोंडातून लवडा आणि पूच्ची ऐकून एकदम वेगळच वाटत होतं. तरीही घाबरत घाबरत त्यांच्या खांद्यावर हात ठेवला आणि त्यांना हळूहळू पूढे सारु लागलो.
मॅडमही बहूतेक खूप तापलेल्या होत्या, एक क्षण ही न दवडता त्यांनी लवझावर जीभ लावली. चिकाच्या पहील्या थेंबाची चव घेऊन त्यांनी लवडा तो. डात घ्यायची एक ट्राय मारली. पण माझ्या लवद्याची जाडी एवढी जास्त असल्याने त्यांना ते अशक्य होतं. पण बाईने प्रयत्न चालू ठेवले. जिभेने चाटून चाटून लवद्याला वर पासून खालपर्यंत लाळेने ओला करूनकरून जेमतेम ईंचभर टोपी आत घेऊ शकल्या.
मी तर आकाशातच होता, लवड्याला जिभेचा पहिला स्पर्श. त्यांच्या श्वासा.ची गति वाढली होती. त्यांचे गरम श्वास लवश्चावर जाणवत होते. एक आगळाच अनूभव होता तो. लवडा असला ताठ झाला होता की काय सांगू. नकळत पणे माझा हात मॅडमच्या पाठीवरून फिरू लागला. ज्या वळ्या पाहून आम्ही लाळ गाळायचो त्याच गोळ्यांप्रमाणे दाबत होतो. समोर बसून खाली वाकून मॅडम लवडा चाखत असल्याने मला त्यांचे गोळे दाबायला मिळत नव्हते. शेवटी जरा बाजूने खाली वाकुन उजवा हात त्यांच्या काखेतून आत घुसडून त्यांचा गोळा कुस्करू लागलो. डाव्या हाताने त्यांच डोक मी लवश्वावर दाबू लागलो. मध्ये मध्ये डोंगरे मॅडम वर पाहात होत्या. त्यांच्या डोळ्यात एक वेगळीच नशा दिसत होती.
मी स्वताःला जास्तवेळ थांबवू शकणार नव्हतो. माझ्या गोव्यांमध्ये विर्य एखाद्या लाव्ह्याप्रमाणे उकळत होतं. आत्ता कुठच्याही क्षणी बाहेर पडलं असतं. मॅडमना सावधान करायला म्हणून मी त्यांना म्हणालो, “मॅडम मी आता……”. माझं वाक्या पूर्ण व्हायच्या अगोदरच माझी पिचकारी सुटली आणि थेट मॅडमच्या कपाळावर पडली. त्यांना कळताच त्यांनी आपलं तोंड माझ्या टोपापर ठेवलं आणि बाकी सगळा चिक अगदी मिटक्या मारून खाऊन टाकला,
मी म्हणालो, “सारी मॅडम तुमच्या कपाळावर माझं विर्य उडालं”, कपाळावरच विर्य बोटांवर घेऊन ते चाटत त्या मला म्हणाल्या, “आता कुठे आहे???” मी फक्त हसलो. मॅडम नीट सरळ बसल्या पण माझा लवडा काही सोडला नाही. मगाशी मी त्याचे गोळे दाबल्यामूळे त्या गडबडीत त्यांचा पदर ढळला होता. पण त्यांनी तो परत उचलायची तसदी न घेता मला म्हणाल्या, “तुझा हा मस्तवाल लवडा पाहून मी आज सगळं विसरून गेले, आता तरी पटलं ना की तुझा लवडा मोठ्ठा आहे पण ह्याच्या साठी कुणीही स्त्री आपलं सर्वस्व देईल”. मी फक्त मुंडी हलवली. “थांब हे तुला दाखवते माझी पूच्ची कशी पाझरली आहे ते”, असं म्हणून त्यानी उभं राहून मला त्यांच्या टेबलाशी घेऊन गेल्या.
अगदी निःसंकोच त्यांनी आपली साडी आणि परकर वर करत टबलावर बसलून मागे सरकल्या. हे सगळं दृश्य माझ्यासाठी एकदम अनपेक्षित होतं. त्यांच्या गोऱ्या दुधाळ गरगरीत मांद्या पाहून मला काय करु आणि काय नको असं होत होतं. मघाशी पाहीलेल्या निलीमाच्या मांद्यांसारख्या कडक नव्हत्या पण त्या स्थूल मांश्वांनी मात्र मला माझ्या उशांची आठवण नक्कीच करून दिली. मांद्यामध्ये पांढरी चड्डी ओली होऊन त्यांच्या पूच्चीला चिकटलेली होती. आता भारावून पाहाण्याची माझी वेळ होती. पण बहूतें मॅडमना सहन होत नव्हतं त्यांनी स्वताःहूनच चड्डी खाली केली आणि म्हणाल्या, “बघतोस काय खाली खेच ना”. मी त्यांना मदत केली आणी पायातून चड्डीही उतरवली. पूच्चीवर झाटांच नुसत जंजाळ होतं.
मी मॅडम ना विचारलं, “मॅडम, मी हात लावू काय”, उजव्या हाताच्या बोटांनी पूच्चीच्या पाकळ्या उघडत मला म्हणाल्या, “अरे गधच्चा नुसता हात का तोंड, लवडा, ढोपर, पाय काहीही लाव पण तुझं हे मुसळ माझ्या पूच्चीत घालून कूटवून दे आणी हो मला मॅडम नको चारू म्हण”. मी दोन्ही हात त्यांच्या मांड्यांवर ठेवले आणि हलके दाबले. तसा एक मोठ्ठा श्वास घेऊन मागे टेबलावर आडव्या झाल्या. मी हळूहळू हात पुढे सरकवत पूच्चीच्या जवळ आणला. झाटे पार ओले होऊन पुच्चीला चिकटलेले होते. बोटांनी झाटे बाजूला करून पुच्चीच्या जाड पाकळ्यांना विलग केल्या. त्यांच्या टरटरीत फूगलेल्या दाण्यावर बोट फिरवलं तसं चारूने आपल्या मांड्या जवळ करून माझा हात घट्ट दाबून ठेवला आणि म्हणाल्या, “नीलेश, आता राहावत नाही, अगोदर मला झवून काढ मग जे पाहीजे ते कर”.
मलाही माझ्या बंड्याला चारुच्या बिछान्यावर झोपवायचं होतच. मी पण वेळ न दवडता त्यांच्या मांद्यांना किस करून बाजूला केल्या. लवडा त्यांच्या पूच्चीजवळ आणुन पुच्चीवर घासू लागलो. माझ्या गरमागरम लवड्याचा स्पर्श होताच चारु म्हणाली, “जरा संभाळून नाहीतर तूझ्या हत्याराने मला जखमी करशील”. मी काही न बोलता नुसती मंडी हलवत लवडा एका दमात इंचभर आत सारला. चारूच्या तोंडातून अस्पूट किंकाळी निघाली. मी घाबरून लवडा लगेच बाहेर काढला. पण चाऋ म्हणाली, “खबरदार, मला झडल्याशिवाय ह्याला बाहेर काढलसं तर”, मी गुमान परत लवडा आत घातला आणि ह्या वेळी जरा जास्त जोर काढून अर्धा लवडा आत घुसडवला.
पिक्चर मध्ये दाखवतात ना मुल होताना बाई जसे जोरजोरात श्वास घेते अगदी तसचं चारू श्वास घेऊ लागली. मी हिंमत तिची कंबर पकडून चारूला झवू लागलो आणि प्रत्येक ठोक्याबरोबर जास्तीत जास्त लवडा आत घुसेडू लागलो. चारुची पूच्ची एवढी टाईट होती की काय सांगू, तिही खालून कुल्ले हलवत मला साथ देऊ लागली. माझे हात पकडून आपल्या गोळ्यावर दाबले आणी मी ही गूणी बाळासारखा त्यांना कुस्करत झवू लागलो.
“असचं, जोरात, अजून जोरात कर” असं काय काय म्हणून ती मला चिथवत होती आणि तिच्या प्रत्येक चिथवण्यावर माझा वेग वाढत होता. मध्येच चारूने टेबल घट्ट पकडलं आणि म्हशीसारखी हबरडं फोडून अंगाला झटके दिले. पण मला अगोदरच धमकी दिल्याने मी माझे फटके चालूच ठेवले. पण काही सेकंदातच मी ही स्वताःला ऐकू शकलो नाही आणि आतच झडलो.
एक वादळ शांत झाल्यासारखं आम्ही दोघेही शांत झालो. श्वास जोरात चालू होते, दोघेही खूप थकलो होतो. माझ्याकडे पाहात मला चारुने जवळ बोलावलं. मी बाजूने जवळ जाताच मला कचकचून किस केलं आणि म्हणाल्या, “आज तू माझं आयुष्य सफल केलस, एवढी मजा मला उभ्या आयुष्यात कुणीच देऊ शकलं नाही”.
मी पण वाकून त्यांच्या दोन्ही गोळ्यांना हातात पकडून हलकेच दाबले आणि त्यांच्या मानेवर किस केल आणि म्हणालो, “चारू, तु पण आज मला प्रत्यक्षपणे दाखवून दिलस की माझ्यात खरचं दोष नाही त्याने माझा आत्मविश्वास नक्कीच वाढला”. “हम्म खरचं बाई खूप वाढला हो तूझा आत्म्विश्वास”, मला वेडावून म्हणाल्या.
त्यांनी घड्याळ पाहीलं तर शाळ संपून चांगला दिड तास झाला होता. “चल निलेश जाऊ आता खूप उशीर झाला नाहीतर तो खालचा पिऊन निगून गेला तर मग पंचाईत व्हायची”, असं म्हणून चारू उठून बसली. तिची साडी पार चुरगळून गेली होती. साडीवरच्या चूण्या नीट करत चारू म्हणाली, “पुढच्या वेळे पासून काढून ठेवलेली बरी नाहीतर लोकांना संशय यायचा”. हे ऐकताच खात्री पटली की असा प्रसंग वारंवार येत रहाणार
मला अंडरवियर आणि पॅन्ट चढवताना लवडा नीट काळजीपुर्वक सेट करताना पाहून चारू म्हणाली, “खूप त्रास देतो का रे?”. मी चारुच्या कंबरेत हात घालून तिला जवळ ओढत म्हणालो, “त्रासापेक्षा मजा जास्त देतो”.
क्रमशः